Słodkawy pot,napięte mieśnie,uciekające kilometry...dziś przejażdzka we dwóch z człowiekiem,który ratuje mój bark-szczęście mieć kolegę rehabilitanta:-)
Jak dobrze wracać wieczorem zmęczony i ze świadomością że popołudnie nie było zmarnowane...Po raz pierwszy od wielu lat przejażdzek z Mikołajem to ja jechałem z tyłu ale na razie nie mogę dynamicznie przyśpieszać żeby nie szarpać barkiem. Okazało się także że sama jazda jest niezłym ćwiczeniem na rozciąganie stawu i po niej podnoszę rękę wyżej bez wysiłku bo w końcu ręka jest wyciągnięta do klamkomanetek przez dłuższy czas.Przyjemne z pożytecznym:-)